שנתיים לפני הרעש (שיר)

שנתיים לפני הרעש  

 

                                                "או שהעוגה לכולם, או שלא תהיה עוגה"

סעדיה מרציאנו (1950-2007), פנתר שחור ולוחם צדק

 

השיר הזה נכתב שנתיים לפני הרעש

כשעוד אנחנו יושבים בְּבתים, רק לעיתים

נדירות יוצאים להפגנות, בדרך כלל לא

חוסמים כבישים, לא נלקחים למאסר, לא

משבשים את החיים לאף אחד. לנו

כבר לא יצעק טדי קולק: "פושטקים

רדו מהדשא", עלינו לא תאמר גולדה:

"הם לא נחמדים", אלינו כבר אף

אחד לא ידבר. בעוד ארבע שנים

בערך, כשכבר נהיה שנתיים אחרי הרעש,

לא נזכור למה המשכנו לשבת בְּבתים,

למה לא אמרנו משהו נורא, למה

לא צעקנו, לא ניסינו למחות בטרם,

בטרם הרעש. דווקא קל לאהוב עכשיו,

שנתיים לפני, קל לחייך לַחיים, קל

אפילו להבטיח שאולי בכל זאת ניפגש

אחרי שהכל יגמר, שנתיים או יותר

אחרי הרעש.

سَنَتَانِ قَبْلَ الصَّخَب

أَلْمُوج بِيهَارْ      

ترجمة: ألطّيّب غنايم

            "إمّا أن تكون الكعكة لجميعهم، وإمّا ألاّ تكون كعكة"

                        سعاديا مرتسيانو (1950-2007) فهد أسود ومقاتل من أجل العدل

كُتِبَت هذه القصيدة سنتين قبل الصَّخَبْ

بينما جلسنا في البيوت، نادراً ما كنا

نخرج للتظاهر، وعلى الغالب

لم نغلق الشّوارع، لم نُقْتَدْ للأسر، لم

نشوّش حياة أحد. لن يعاود

تيدي كوليك بالصّراخ نحونا: "أيّها الهمجيون

انزلوا عن العشب"، وعنّا لن تقول جولدا:

"هم ليسوا بلطفاء"، ومعنا

لن يتكلّم أبداً أحد. بعد أربع سنوات

تقريبًا، حينما نكون بعد الصّخب بسنتين،

لن نذكر لماذا وَاصَلْنَا الجُلوسَ في البيوت،

لِمَ لَمْ نَقُلْ شَيْئًا فظًّا، لِمَ

لَمْ نَصْرُخ، لَمْ نحاول التّظاهر قبل الوقت،

قبل الصَّخَبْ. الآن بالذات يَسْهُلُ الحُبَّ،

سنتين قبل، سَهُلَ الابتسام للحياةِ، سَهْلٌ

حتّى أن أَعِدَ باحْتِمَالِ لِقَائِنَا

بَعْدَ انْتِهَاءِ كلّ شيء، سنتين أو أكثر

بَعْدَ الصَّخَبْ.